ΠΛΗΓΗ ΣΤΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

ΔΙΩΞΙΠΠΗ

Πάντα κρατά ο έρωτας μια τιμή
κι ο Αίγυπτος μια χρυσή ασπίδα
με τόση αφοσίωση στον ρεμβασμό
που ακούει με άλλο ουράνιο κύμα.

Έρωτας πάντα κι όσο πιο γλυκός
η αγάπη που όσο δεν ανηφορίζει
όσο η χάρη της δεν ολοκληρώνει
καρφώνει μόνον ο κρυφός καημός.

Πάντα έχει ο έρωτας την τιμή του
η ηδονή να σαρκάζει, να τιμωρεί
να συμπληρώνει ακόμα στα χρόνια.

Λέξη χρυσή μεγαλώνει πια η ορμή
το γλυκό κρασί του πόθου χύνεται
σαν ποίημα που σφοδρά χτυπιέται.

ΞΔ ΄

Άνθη κρατώ, βρίσκω και μια προσευχή
ευωδιάς καρπό αιωνίως μπροστά.
Φθόνους διώχνω, ποτέ δεν τους νοσταλγώ.
Κάθε μέρα τυφλώνονται πατρίδες
ιριδισμοί της μιας ομορφιάς χάνονται
κρυφών περάσματα, φύτρες ανάγκης.
Κλαίω στην αρχή, τόσο φως ο νόστος
σε πύλες χρωμάτων με άλματα ψηλά.
Δεινόσαυροι οι πιο λαίμαργοι πόθοι.
Ένδοξοι λαοί ακόμα δε μονιάζουν
οι θεατρίνοι στην ίδια κοιτίδα
σε νοσταλγικό κενό και φιλήδονο.
Ήλιος καίει, γλυκαίνει η ειρήνη
μέσα στη δίνη ο φόβος μυστικός
δίλημμα και όραμα όταν κρίνει.
Πέφτει η βροχή πάνω απ’ τους μύθους
ρέουν έγκατα, μετρούν τους φεγγίτες
στα όνειρα της βασανιστικής κραυγής.