ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ: ΗΛΙΟΣ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟΣ, ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΛΑΜΠΡΟΣ

Ο βυζαντινός ερωτικός ψαλμός, που οδηγεί σε ένα ατελείωτο ονειρικό ταξίδι στην αιωνιότητα, είναι χωρίς αμφιβολία αυτό που θα μπορούσε να προσδιορίσει με απόλυτη ακρίβεια την έννοια της καλλιτεχνικής διαχρονικότητας.
Μοίρα καλή, η ευτυχής αυτή συγκυρία είναι υπαρκτή και βρίσκει την υπόστασή της σε έναν άνθρωπο που θα έλεγε κανείς αβασάνιστα πως έχει παθολογική εμμονή στην ποιότητα. Η συνθήκη αυτή είναι όμως επαρκής για το «ταξίδι»;
Ενδεχομένως, θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί, αλλά όταν αυτή εμπλουτίζεται με αγγελική χροιά ήχου, διανθισμένη με λυρική δωρικότητα, τότε το πράγμα… απογειώνεται. Κι όμως. Κατά μια ευτυχή συγκυρία, ο άνθρωπος που από την ψυχή του εκφράζει τον ελληνικό λόγο και την πνευματική και πολιτιστική ποιότητα της χώρας, υπάρχει.
Όλα αυτά τα αξιοζήλευτα προσόντα, λοιπόν, χαρίστηκαν απλόχερα στον Μανώλη Μητσιά, που φρόντισε να τα διαφυλάξει σαν κόρη οφθαλμού για διάστημα μεγαλύτερο του μισού αιώνα. Ίσως ο μοναδικός καλλιτέχνης που δεν έκανε την παραμικρή έκπτωση από αυτό που χαρακτηρίζει την ποιότητα, χωρίς να υπολογίσει ούτε στιγμή το κόστος της επιλογής αυτής.
Ξεκινώντας να πω όσα ξέρω για τον σύγχρονο μύθο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού, οι πρώτες λέξεις που μου έρχονται στον νου είναι «Να γράψω θέλω, σ αγαπώ πολύ…» από το δικό του «Πάρτυ» που ταυτίζονται απόλυτα με τα συναισθήματά μου γι αυτόν.
Γνωρίζω, βέβαια, πως τα συναισθήματα αυτά απλώς… παραβιάζουν ανοικτές θύρες. Ανακαλύπτω την… Ακρόπολη, αφού κάπως έτσι νιώθει το σύνολο της γενιάς μας, και ευτυχώς όχι μόνον, καθώς η διαχρονικότητά του προσφέρει στη νεολαία μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για εμβάπτιση στην ποιότητα. Και θέλω να πιστεύω το ίδιο θα κάνουν και οι επερχόμενες γενεές.
Μανώλης Μητσιάς. Το παιδικό μου ίνδαλμα, η αισθαντική φωνή που με σαγήνευσε και με κυρίευσε από το ξεκίνημά του στα εφηβικά μου χρόνια, ένα συναίσθημα που με τη συνεπή καλλιτεχνική του πορεία φρόντισε να το σφυρηλατήσει, να το κρατήσει αναλλοίωτο και να το επαυξήσει σε μέγιστο βαθμό σε μια πορεία πε