Η ΓΛΩΣΣΑ, ΤΑ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ

Αρχαία και νέα ελληνικά: συγγενείς μα αντίπαλες μορφές, ομοιότητες και διαφορές· η θέση των αρχαίων στην εκπαίδευση και στον καθημερινό γλωσσικό στίβο – Η εξέλιξη της γλώσσας και ο ολέθριος αττικισμός (Γ. Ν. Χατζιδάκις) – Η αλλαγή και π εξέλιξη της γλώσσας μέσα από δάνεια, αποκλίσεις και λάθη, σημασιολογικά και συντακτικά – Το γλωσσικό αίσθημα και η λογική που διέπει, υποστηρίζει και καθιερώνει τις αποκλίσεις – Η ιστορία των τόνων: το πολυτονικό, επιστημονική ανορθογραφία στα νέα ελληνικά – Νέες τάσεις στη χρήση της γλώσσας και στη γραφή: αρχαϊκοί ρηματικοί τύποι: ηρνείτο και συνεπήγετο· λογιόμορφη, λανθασμένη σύνταξη: ρήματα που συντάσσονται, αντίθετα και από το αρχαϊκό παρελθόν τους, με γενική, όπως μετέρχομαι, διαφεύγω, αποποιούμαι – Σύμφυρση αλφαβήτων: chic-άτη και media-κός· αρχαίες ή νεότερες λέξεις που τώρα χωρίζονται σε δύο: εξ απίνης , κι άλας , δι ό · νεότερες σύνθετες λέξεις που γράφονται με ενωτικό ή σαν δύο λέξεις: αλαφρο-ίσκιωτη , πολυ-μιλάω , ετσι-θελισμός , ξανά φεύγω , παλιό χαρακτήρας κ.ά. – Η παλινόρθωση της αρχαϊκής Κλειούς, που από τον 1ο αιώνα μ.Χ. είχε εξομαλυνθεί σε Κλειώς, και η επέκτασή της σε σύγχρονα λαϊκά υποκοριστικά: της Ζωζούς, της Γωγούς κ.ά. – Η ακλισία που προχώρησε από τα ξένα τοπωνύμια: του Πεκίνο, της Ατλάντα, του Αννόβερο, στα ελληνικά προσωπωνύμια: της Λυδία, της Ρεβέκκα κ.ά., και κυρίως σε κοινές, καθημερινές λέξεις: τα γιαπί, του πασατέμπο, τα παλτό και τα μπουφέ – Ευρύτερος γλωσσικός καθαρισμός, που συμπίπτει με έναν γενικότερο νεοσυντηρητισμό, ή παροδικές τάσεις; – Άγονες, αντιεπιστημονικές προσπάθειες για ορθογραφική, μορφοφωνολογική κτλ. ρύθμιση της γλώσσας, όταν ανέκαθεν η γλώσσα μας, όπως όλες οι γλώσσες, αυτορυθμίζεται και προχωρεί.