ΚΟΜΜΑΤΙΑ

«Τι αποσυνθέτει και συνθέτει τα Κομμάτια; Η οργανικότητα του δέντρου ενώ καρπίζει; Ή μήπως οι σηπόμενοι στη γη καρποί του; (Σαν τον υδράργυρο που σκόρπισε στο πάτωμα κι έλκονται οι μπίλιες του η μία με την άλλη;) Σαν να σου κόλλησε η βελόνα στο πικάπ. Σαν να σου κόλλησε η βελόνα στο πικάπ. Θα γράψεις, για άλλη μια φορά, το ίδιο ποίημα; Αναρωτιέσαι για ποιον έχει σημασία η αρχαιολογία της ζωής σου, σαν νυχτώνει; Κτερίσματα, κτερίσματα, κτερίσματα… Εκεί, θ’ ανάβουν φρυκτωρίες τα όνειρά σου; Λοιπόν, όσα περάσανε κυλήσανε σωστά, όπως το τσέρκι που το σπρώχνουν τα παιδιά. Μέτρα ξανά απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Πάρε βαθιά πνοή και κράτα τον αέρα. Πού φυσάει ο άνεμος; Στα δέντρα των πνευμόνων σου; Το τέλος κι η αρχή απέχουν τόσο όσο η ζωή μας απ’ τη μήτρα της ζωής μας. Στα όνειρά σου σίγουρα δεν θα πεθάνεις. Τα βλέφαρά σου είναι διάφανες αυλαίες. Ανοίγουν, στόματα στο φως, και το θηλάζουν. Κι αυτό το βρέφος, η σιωπή σου, αποστηθίζει το ίδιο τραγούδι που οι άγγελοι θα τραγουδούν, όταν θα γίνει ο ουρανός το ταρατσάκι όπου θ’ απλώνουν τα πανεύοσμα κορίτσια τα πάλλευκα φρεσκοπλυμένα εσώρουχά τους».

Τα Κομμάτια, συναρθρωμένα σε ένστιχα και σε πεζόμορφα μέρη, χωρισμένα μεταξύ τους με ρόδακες και τα περισσότερα άτιτλα, είναι ένα άτυπο ποιητικό σύνθεμα με κεντρικό θέμα του εικόνες και βιώματα του θέρους, καρπό της προσπάθειας του κεντρικού αφηγητή να ανασυνθέσει το νόημα της προηγούμενης και της τωρινής ζωής του μέσα από την κατακερματισμένη της διάρκεια στον χώρο και τον χρόνο, τον πραγματικό και τον ονειρικό, τον φυσικό και τον μεταφυσικό.