ΤΟ ΠΑΤΑΡΙ

Αθήνα, περί το 1950-’51, με τον Εμφύλιο μόνο τυπικά να έχει τελειώσει. Ο Ιάσονας εξακολουθεί να κυκλοφορεί με τη στολή του φαντάρου παρότι απολύθηκε απ’ τον στρατό πριν από τρεις μήνες. Όχι μόνο λεφτά για πολιτικά ρούχα δεν έχει, τα καταφέρνει δύσκολα ακόμα και για το καθημερινό φαγητό. Μια μέρα, σχεδόν τυχαία, βρίσκεται στο “πατάρι” του Καφέ Εσπρέσο, χώρος όπου συχνάζουν λιγότερο ή περισσότερο φερέλπιδες νέοι λογοτέχνες. Η γνωριμία του εκεί με τη Λίτσα, κοπέλα με αντισυμβατικό και ελεύθερο πνεύμα -ίσως και με ελευθέριο ήθος-, η σχέση τους, η επανασύνδεσή του με τον απαρέγκλιτα αριστερό, από πολλά χρόνια φίλο, Χωματά, οι φλύαροι, ανούσιοι, ομφαλοσκόποι διανοούμενοι και ψευτοδιανοούμενοι του “παταριού”, οι προσπάθειες να επιβιώσει και να ορθοποδήσει χωρίς να πουλήσει την ψυχή του, τα πιστεύω του, για κανέναν λόγο, πόσω μάλλον για ένα ψωρομεροκάματο ως δόκιμος ρεπόρτερ σε μια εφημερίδα… όλα δοσμένα με τον καλύτερο τρόπο από έναν άνθρωπο που έζησε από μέσα την εποχή εκείνη, τον Δημήτρη Χριστοδούλου με την σπουδαία προσφορά στη στιχουργία και τη λογοτεχνία.

Ένα ψυχογράφημα των ετών μέχρι το 1955 περίπου, όπως τα έζησαν οι τότε “χαμένοι” του αγώνα για μια καλύτερη Ελλάδα, και που πια αγωνίζονταν για την προσωπική τους επιβίωση σε μια σκοτεινή, ζοφερή εποχή.